The Mission, the men and me
In de vernieuwde tiende druk heb ik de boodschappen van een aantal charismatische leiders opgenomen die de titel ‘Niemand is belangrijker dan het team’ niet alleen in woord maar ook in daden hebben toegepast. Zo kwam ik in contact met George Dimitriu. Een 42-jarige luitenant-kolonel van de Landmacht die op dit moment commandant is van 17 Pantserinfanteriebataljon Garderegiment Fuseliers Prinses Irene. Een gevechtseenheid van zo’n 700 militairen gelegerd in Oirschot. Uiteraard heb ik hem recent een gesigneerd exemplaar overhandigd als dank voor zijn bijdrage.
Met de toepasselijke titel ‘De moderne leider heeft buikpijn’, ‘Kiezen tussen angst en vertrouwen’ schreef George Dimitriu aan het begin van het jaar een lezenswaardig artikel in de Militaire Spectator. Hij stelde zichzelf in dit artikel de vraag hoe wij binnen de Landmacht als organisatie omgaan met risico’s. Zijn we als leiders risicomijdend en vertrouwen we alleen onszelf? Of zijn we in staat om vertrouwen laag in de organisatie weg te leggen? Kunnen we als leider onze status en ego opzij zetten als dat nodig is voor het centraal stellen van de missie die we moeten uitvoeren?
Met een herkenbare anekdote beschreef hij hoe hij zelf buikpijn voelde toen een van zijn ondercommandanten hem een fotootje stuurde via de app. Het was een plaatje gemaakt tijdens een mentale training. ‘Ik was zo enthousiast dat ik het fotootje van mijn mensen op de hindernisbaan van het Korps Commandotroepen in Roosendaal naar mijn brigadecommandant stuurde. Zij volgden daar een fysiek zware mentale training. Onder de foto appte ik de tekst ‘Ze zien af maar de koppies staan goed. Hierna abseilen!’. Ik kreeg daarna vrij snel de reactie in vragende vorm of de risicoanalyse wel was opgemaakt. Er was namelijk recent een ongeluk gebeurd waar de inspectie gelijk bovenop was gedoken. Ik kreeg gelijk een gevoel van onbehagen. Ik meende te herinneren dat dat was gedaan, toch..? Maar ik had de analyse niet zelf gelezen’.
‘Ik begon gelijk een berichtje te appen naar mijn ondercommandant met vragen over de risicoanalyse. Voor ik echter op ‘verzenden’ drukte realiseerde ik me dat ik voor een keuze stond. Toegeven aan mijn onrustgevoel en dat gevoel doorgeven naar beneden, of vertrouwen op mijn ondercommandant waarvan ik wist dat die het belang van de risicoanalyse kende. Maar van wie ik vooral wist dat hij goed zorgde voor zijn mensen. Met andere woorden, wat geef ik door? Mijn angstgevoel of vertrouwen? Ik heb het appje niet verstuurd maar ik bleef wel met buikpijn zitten’. Oftewel moeten jouw mensen een risicoanalyse uitvoeren omdat je geeft om hun welzijn en veiligheid? Of omdat je niet afgetikt wilt worden als er iets misgaat?’
‘Binnen onze organisatie vinden we dat het teambelang boven het eigenbelang moet gaan. Daarom hechten we enorm aan Mission Command als besturingsstijl. Bij de uitvoering van opdrachten betekent dat ruimte geven voor de uitvoering, vrijheid van handelen voor de commandant en vertrouwen in de capaciteiten en kwaliteiten van de medewerkers. In de praktijk zien we echter vaak het tegenovergestelde: controle, regeldruk en juist een gebrek aan vertrouwen. De vraag is hoe dat nu komt? Ik ben van mening dat dit door twee tegengestelde stromen wordt veroorzaakt: Angst en Vertrouwen. Vertrouwen is gebaseerd op het gevoel en geloof in een goede afloop. Het is gebaseerd op het goede in de mens. Het gaat om de ander in plaats van het eigen ego. Angst daarentegen is gebaseerd op risico’s, een slechte afloop en wantrouwen in de mensen. Het gaat om het voorkomen van negatieve consequenties voor jezelf’.
Volgens George Dimitriu draait het in een organisatie uiteindelijk om mensen en leiders die besluiten nemen. ‘Laten die zich door Angst of Vertrouwen leiden? Als je dat naar jezelf vertaalt kun je jezelf de vraag stellen: wat drijft dat je doet? Is dat gebaseerd op angstdrijfveren, het belang van je status, wat mensen van je vinden, je ambitie voor een hogere rang of je volgende functie? Of zijn dat je creatiedrijfveren? Gaat het om het belang van je mensen, je team en de missie van je eenheid?’
‘Mission’ staat voorop
De keuze tussen het belang van je mensen en de missie van je team enerzijds en het eigen belang anderzijds wordt treffend beschreven in het boek ‘The Mission, the Men and Me’ van de voormalige Amerikaanse Special Forces militair Pete Blaber. Centraal in zijn boek staat het motto: in alle besluiten die je neemt staat de ‘Mission’ voorop, dan je ‘Mensen’ en pas als laatste ‘Me’, ofwel je eigen belang.
Pete Blaber’s ‘MMM-moment’ komt tijdens een operatie in Irak. Eén van zijn teams heeft zojuist een opdracht succesvol uitgevoerd en komt hevig onder vuur door een grote overmacht. Hij besluit hierop zijn team terug te trekken. Zijn radiobericht wordt overruled door een generaal die 1000 kilometer verderop in een hoofdkwartier kan meeluisteren. Deze generaal geeft Blaber de opdracht om door te gaan. Terwijl de eerste gewonden vallen, luistert Pete Blaber naar zijn mensen op de grond. Zij geven aan dat ze die opdracht niet kunnen uitvoeren. De missie is reeds geslaagd en standhouden is in hun ogen onmogelijk. Als zij niet onmiddellijk terugtrekken zal dat onnodig mensenlevens kosten. Dus draait Pete Blaber zijn opdracht niet terug en volgt het advies van zijn teamcommandant. In de commandopost van Pete Blaber gaat vervolgens de telefoon. Het is de militaire adviseur van de generaal. Terwijl iedereen in de commandopost kan meeluisteren vertelt hij Pete dat hij de opdracht van de generaal maar beter kan uitvoeren. Anders heeft het gevolgen voor zijn carrière. Het wordt doodstil in de commandopost. Iedereen kijkt naar Pete en wacht af wat hij besluit.
George Dimitriu heeft de drie ‘MMMn’ groot op zijn bureau op de kazerne in Oirschot hangen. Zo wordt hij er bij voortduring aan herinnerd wat de gewenste volgorde moet zijn. ‘Jouw mensen hebben binnen een oogwenk door of je je laat leiden door je eigen belang of door je geloof in de missie. Voor mij is leiderschap dan ook niets anders dan je met al je kracht, al je energie en al je passie in te zetten voor de missie en je mensen. Het enige dat je nodig hebt om het gat tussen Angst en Vertrouwen te overwinnen is morele moed. Moed om de buikpijn te voelen, maar om er niet naar te handelen’.
